ตัวละครไม่ดี: [โง่]

มัทธิว ๕:๒๒

แต่เราจะบอกให้รู้ว่า แค่คนที่โกรธพี่น้องของตัวเองก็ถูกตัดสินว่าผิดแล้ว และคนที่ว่าพี่น้องของตัวเองว่า ‘ไอ้ปัญญาอ่อน’ เขาจะต้องถูกสอบสวนในศาลสูง และใครก็ตามที่ว่าคนอื่น ‘ไอ้โง่’ เขาก็เสี่ยงต่อบึงไฟนรกแล้ว

สุภาษิต ๑:๗

การยำเกรงพระยาห์เวห์คือจุดเริ่มต้นของความรู้ แต่คนโง่เกลียดชังปัญญาและคำสั่งสอน

สุภาษิต ๓:๓๕

คนฉลาดจะได้รับเกียรติ แต่คนโง่ดื้อรั้นจะอับอายขายหน้า

สุภาษิต ๑๐:๘

คนฉลาดทำตามคำสั่งต่างๆ แต่คนโง่ที่พูดพล่อยๆก็จะถูกทำลาย

สุภาษิต ๑๐:๒๓

คนโง่เขลาสนุกสนานกับการทำผิด แต่คนฉลาดมีความสุขกับสติปัญญา

สุภาษิต ๑๒:๑๖

คนโง่มักโพล่งความโกรธของเขาออกมาทันที แต่คนฉลาดหลักแหลมกลับซ่อนความรู้สึกอับอายไว้

สุภาษิต ๑๓:๒๐

คบคนฉลาดก็จะกลายเป็นคนฉลาดไปด้วย คบคนโง่ ก็จะเจอกับอันตราย

สุภาษิต ๑๗:๒๘

ถึงจะโง่ แต่ถ้าเงียบเสีย ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนฉลาด ถ้าเขาปิดปาก ก็ดูเหมือนคนหัวไว

สุภาษิต ๑๘:๒-๗

[๒] คนโง่ไม่ยินดีในความเข้าใจ แต่อยากแสดงความคิดเห็นของตนท่าเดียว[๓] ทำชั่วก็โดนดูถูก ทำเรื่องน่าอับอายก็โดนดูหมิ่น[๔] คำพูดจากปาก เป็นน้ำลึกที่เกินกว่าจะเข้าใจได้ แต่แหล่งน้ำแห่งปัญญาทำให้สดชื่นเสมอ เหมือนกับลำธารที่ไหลเชี่ยว[๕] การเข้าข้างคนทำผิด และไม่ให้ความยุติธรรมกับคนบริสุทธิ์ เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง[๖] คำพูดของคนโง่นำสู่การทะเลาะวิวาท ปากของเขาชวนให้ถูกตี[๗] ปากของคนโง่ทำให้ตัวเองต้องพินาศ ริมฝีปากของเขาเป็นกับดักตัวเอง

สุภาษิต ๒๐:๓

คนที่หลีกเลี่ยงการทะเลาะกันนั้นน่านับถือ แต่คนโง่ชอบโต้เถียงกัน

สุภาษิต ๒๓:๙

อย่าได้แนะนำอะไรให้เข้าหูของคนโง่เลย เพราะเขาจะดูหมิ่นถ้อยคำอันชาญฉลาดของเจ้านั้น

สุภาษิต ๒๖:๑๙

***

สุภาษิต ๒๘:๒๖

คนที่ไว้วางใจในความคิดของตน คือคนโง่ แต่คนที่เดินตามสติปัญญาของครู จะปลอดภัย

สุภาษิต ๒๙:๙

เมื่อคนฉลาดขึ้นศาลกับคนโง่ คนโง่ก็เกรี้ยวกราดและหัวเราะเยาะ หาข้อยุติไม่ได้

สุภาษิต ๒๙:๑๑

คนโง่ก็ระบายความโกรธออกมาหมด แต่คนฉลาดก็ระงับความโกรธไว้

สดุดี ๑๔:๑

ถึงหัวหน้านักร้อง เพลงสดุดีของดาวิด คนโง่เขลาพูดในใจว่า “ไม่มีพระเจ้าหรอก” พวกเขาเสื่อมทราม พวกเขาทำแต่สิ่งที่น่าขยะแขยง ไม่มีสักคนที่ทำดี

สุภาษิต ๑๔:๑๖

คนฉลาดจะระมัดระวังตัวและหลีกเลี่ยงปัญหา แต่คนโง่จะประมาทและมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง

สุภาษิต ๑๕:๑๘

คนโมโหร้ายย่อมก่อเหตุทะเลาะวิวาท แต่คนใจเย็นย่อมระงับการโต้เถียงกัน

สุภาษิต ๑๕:๒๐-๒๑

[๒๐] ลูกชายที่ฉลาดนั้นทำให้พ่อยินดี แต่คนโง่ดูถูกแม่ของตน[๒๑] ความโง่นั้นเป็นเรื่องสนุกสำหรับคนที่ไม่มีสมองคิด แต่คนที่มีความเข้าใจย่อมมุ่งตรงไปในทางที่ถูกต้อง

สุภาษิต ๑๔:๗-๙

[๗] ให้หลีกหนีให้ห่างจากคนโง่ เพราะเจ้าจะไม่เจอคำพูดที่ฉลาดจากเขา[๘] คนฉลาดรู้ว่าตัวเองจะไปไหน แต่คนโง่คิดว่าตัวเองรู้[๙] คนโง่คิดว่าการชดใช้ความผิดเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะเยาะ แต่คนซื่อตรงหาทางคืนดีกัน

Thai Bible (ERV) 2001