امّا به فیض خدا آنچه هستم، هستم و فیض او نسبت به من بی‌ثمر نبوده است. برعکس، من از همۀ آنها سخت‌تر کار کردم، امّا نه خودم، بلکه آن فیض خدا که با من است.

لوقا ۱:۴۵

خوشا به حال آن که ایمان آورْد، زیرا آنچه از جانب خداوند به او گفته شده است، به انجام خواهد رسید.»

امثال ۱۱:۱۶

زنِ خوش‌رفتار عزّت می‌اندوزد، مردان بی‌رحم، تنها دولت.

امثال 14:1

زن حکیم خانۀ خویش را بنا می‌کند، اما زن نادان به دست خود آن را ویران می‌سازد.

امثال ۱۹:۱۳

فرزند نادان، مایۀ تباهی پدر خویش است، و نزاعهای زن همچون چکّۀ دائمی آب.

امثال 21:9

سکونت در کُنج بام، بِه از زندگی زیر یک سقف با زن ستیزه‌جو.

امثال ۲۱:۱۹

سکونت در بیابانِ بی‌آب و علف، بِه از زندگی با زن ستیزه‌جو و بدخُلق.

اول پترس ۳:۱-۲

[۱] به همین‌سان، شما ای زنان، تسلیم شوهران خود باشید تا چنانچه برخی کلام را اطاعت نکنند، بی‌آنکه سخنی بر زبان آرید، در اثر رفتار همسرانشان جذب شوند،[۲] زیرا زندگی پاک و خداترسانۀ شما را مشاهده خواهند کرد.

افسسيان ۵:۲۲-۲۳

[۲۲] ای زنان، تسلیم شوهران خود باشید، همان‌گونه که تسلیم خداوند هستید.[۲۳] زیرا شوهرْ سَرِ زن است، چنانکه مسیح نیز سَرِ کلیسا، بدن خویش، و نجات‌دهندۀ آن است.

امثال ۳۱:۱۶-۱۷

[۱۶] مزرعه‌ای در نظر می‌گیرد و آن را می‌خرد؛ از دسترنج خویش تاکستانی غرس می‌کند.[۱۷] با عزم راسخ به کار مشغول می‌گردد و نیروی بازوان خویش را به کار می‌گیرد.

تايتوس ۲:۳-۵

[۳] به همین‌سان، زنان سالخورده باید شیوۀ زندگی محترمانه‌ای داشته باشند. نباید غیبت‌گو یا بندۀ شراب باشند، بلکه باید آنچه را که نیکوست تعلیم دهند،[۴] تا بتوانند زنان جوانتر را خرد بیاموزند که شوهردوست و فرزنددوست باشند[۵] و خویشتندار و عفیف و کدبانو و مهربان و تسلیمِ شوهر، تا کلام خدا بد گفته نشود.

پيدايش ۲:۱۸-۲۴

[۱۸] یهوه خدا فرمود: «نیکو نیست آدم تنها باشد، پس یاوری مناسب برای او می‌سازم.»[۱۹] و یهوه خدا همۀ جانداران صحرا و پرندگان آسمان را که از خاک سرشته بود نزد آدم آورد تا ببیند آدم چه نامی بر آنها خواهد نهاد، و هرآنچه آدم هر جاندار را خواند، همان نامش شد.[۲۰] پس آدم همۀ چارپایان و پرندگان آسمان و همۀ وحوش صحرا را نام نهاد؛ ولی یاوری مناسب برای آدم یافت نشد.[۲۱] پس یهوه خدا خوابی گران بر آدم مستولی کرد و در همان حال که آدم خفته بود یکی از دنده‌هایش را گرفت و جای آن را با گوشت پر کرد.[۲۲] آنگاه یهوه خدا از همان دنده‌که از آدم گرفته بود زنی ساخت و او را نزد آدم آورد.[۲۳] آدم گفت: «این است اکنون استخوانی از استخوانهایم، و گوشتی از گوشتم؛ او زن نامیده شود، زیرا که از مرد گرفته شد.»[۲۴] از همین رو، مرد پدر و مادر خود را ترک کرده، به زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند شد.

اول تيموتيوس ۲:۹-۱۵

[۹] نیز خواهانم که زنان پوششی شایسته بر تن کنند و خویشتن را به نجابت و متانت بیارایند، نه به گیسوانِ بافته، یا طلا و مروارید، یا جامه‌های فاخر،[۱۰] بلکه به زیورِ اعمال نیکو آراسته باشند، چنانکه شایستۀ زنانی است که مدّعی خداپرستی‌اند.[۱۱] زن باید در آرامی و تسلیم کامل، تعلیم گیرد.[۱۲] زن را اجازه نمی‌دهم که تعلیم دهد یا بر مرد مسلّط شود؛ بلکه باید آرام باشد.[۱۳] زیرا نخست آدم سرشته شد و بعد حوا.[۱۴] و آدم فریب نخورد، بلکه زن بود که فریب خورد و نافرمان شد.[۱۵] امّا زنان با زادنِ فرزندان، رستگار خواهند شد، اگر در ایمان و محبت و تقدّس، نجیبانه ثابت بمانند.

امثال ۳۱:۱-۳۱

[۱] سخنان لِموئیل شاه، وحی‌ای که مادرش به او تعلیم داد:[۲] «چه گویم ای پسرم، چه گویم ای پسر رحِمِ من، چه گویم ای پسر نذرهای من؟[۳] نیروی خویش را صرف زنان مکن، و نه قوّت خویش را صرف آنان که شاهان را به نابودی می‌کشند.[۴] «ای لِموئیل، شاهان را نمی‌شاید، شاهان را نمی‌شاید که شراب نوشند، و نه حاکمان را که مشتاق مُسکِرات باشند.[۵] مبادا بنوشند و قوانین را از یاد ببرند، و حق را از مظلومان سلب کنند.[۶] مُسکِرات را به آنان ده که هلاک می‌شوند، و شراب را به تلخکامان؛[۷] تا بنوشند و فقر خویش فراموش کنند و تیره‌روزی خویش دیگر به یاد نیاورند.[۸] «دهان خود را برای بی‌زبانان بگشا، به‌خاطر دادرسی همۀ بیچارگان.[۹] دهان بگشا و عادلانه داوری کن؛ فقیران و نیازمندان را دادرسی نما.»[۱۰] کیست که همسری شایسته تواند یافت؟ ارج او از یاقوت بس فزونتر است.[۱۱] دل شوهرش بر وی اعتماد دارد و از هیچ سودی کم نخواهد داشت.[۱۲] در همۀ روزهای زندگی خویش به شوهرش نیکی خواهد کرد، نه بدی.[۱۳] پشم و کتان را می‌جوید و با دستان خویش به رغبت کار می‌کند.[۱۴] همچون کشتیهای بازرگانان است که خوراک خویش از دوردستها می‌آورد.[۱۵] آنگاه که هنوز شب است، برمی‌خیزد؛ طعام برای اهل خانۀ خود فراهم می‌کند و کنیزان خویش را نصیبها می‌دهد.[۱۶] مزرعه‌ای در نظر می‌گیرد و آن را می‌خرد؛ از دسترنج خویش تاکستانی غرس می‌کند.[۱۷] با عزم راسخ به کار مشغول می‌گردد و نیروی بازوان خویش را به کار می‌گیرد.[۱۸] منفعت تجارت خود را می‌بیند، و چراغش در شب خاموش نمی‌گردد.[۱۹] دستان خویش به دوک دراز می‌کند و انگشتانش چرخ را می‌گیرد.[۲۰] فقیران را با روی گشاده می‌پذیرد و دستانش را به روی نیازمندان می‌گشاید.[۲۱] چون برف ببارد، دغدغۀ اهل خانۀ خویش ندارد، چه همۀ اهل خانۀ او جامۀ گرم به تن دارند.[۲۲] برای بستر خود ملحفه می‌دوزد؛ کتان لطیف و ارغوان می‌پوشد.[۲۳] شوهرش را در دروازه‌های شهر می‌شناسند، و با مشایخ ولایت می‌نشیند.[۲۴] جامه‌های کتانْ دوخته، می‌فروشد، برای بازرگانان شالها تهیه می‌کند.[۲۵] قوّت و عزّت، جامۀ اوست؛ و بر روزهای آینده لبخند می‌زند.[۲۶] دهان خود را حکیمانه می‌گشاید، و تعلیم محبت‌آمیز بر زبان اوست.[۲۷] بر امور اهل خانۀ خویش نظارت می‌کند، و نان بیکارگی نمی‌خورد.[۲۸] فرزندانش برخاسته، او را مبارک می‌خوانند؛ شوهرش نیز او را می‌ستاید:[۲۹] «زنان بسیار کارهای شایسته کرده‌اند، اما تو بر آنها همه پیشی گرفته‌ای.»[۳۰] جذابیت فریبنده است و زیبایی زودگذر؛ اما زنی را که از خداوند می‌ترسد، باید ستود.[۳۱] او را از ثمرۀ دستانش بدهید، باشد که کَرده‌هایش وی را در دروازه‌های شهر بستایند.

Persian (NMV) 2014