شخصیت خوب: [رحم و شفقت - دلسوزی]

کولوسيان ۳:۱۲

حال كه خدا شما را برای اين زندگی تازه برگزيده و اينچنين شما را محبت كرده است، شما نيز بايد نسبت به ديگران دلسوز، مهربان، فروتن، ملايم و بردبار باشيد؛

سفر خروج ۳۳:۱۹

خداوند فرمود: «من شكوه خود را از برابر تو عبور می‌دهم و نام مقدس خود را در حضور تو ندا می‌كنم. من خداوند هستم و بر هر كس كه بخواهم رحم و شفقت می‌كنم.

اشعيا ۳۰:۱۸

با اين حال، خداوند هنوز منتظر است تا بسوی او بازگشت نماييد. او می‌خواهد بر شما رحم كند، چون خدای با انصافی است. خوشابحال كسانی كه به او اعتماد می‌كنند.

اشعيا ۴۹:۱۰-۱۳

[۱۰] گرسنه و تشنه نخواهند شد و حرارت خورشيد به ايشان آسيب نخواهد رسانيد، زيرا كسی كه ايشان را دوست دارد آنان را هدايت خواهد كرد و نزد چشمه‌های آب رهبری خواهد نمود.[۱۱] «من تمام كوه‌هايم را برای قوم خود به راه‌های صاف تبديل خواهم كرد و بر فراز دره‌ها، جاده‌ها خواهم ساخت تا ايشان از آن عبور كنند.[۱۲] قوم من از جاهای دور دست باز خواهند گشت عده‌ای از شمال، عده‌ای از غرب و عده‌ای از سرزمين جنوب.»[۱۳] ای آسمانها، آواز شادی سر دهيد! ای زمين، شادمان باش! و ای كوه‌ها با شادی سرود بخوانيد، زيرا خداوند بر قوم رنجديدۀ خود ترحم كرده، ايشان را تسلی می‌دهد.

اشعيا ۵۴:۱۰

هر چند كوه‌ها جابجا شوند و تپه‌ها نابود گردند، اما محبت من نسبت به تو هرگز از بين نخواهد رفت و پيمان سلامتی‌ای كه با تو بسته‌ام هيچوقت شكسته نخواهد شد.» خداوند كه تو را دوست دارد اين را می‌گويد.

اشعيا 63:7

از لطف و مهربانی خداوند سخن خواهم گفت و بسبب تمام كارهايی كه برای ما كرده است او را ستايش خواهم كرد. او با محبت و رحمت بی‌حد خويش قوم اسرائيل را مورد لطف خود قرار داد.

يعقوب 5:11

همه آنانی كه در زندگی صبر و تحمل داشتند، خوشبخت شدند. «ايوب» يک نمونه از افرادی است كه با وجود مشكلات و مصائب فراوان، صبر و ايمان خود را از دست نداد و خداوند نيز در آخر او را كامياب ساخت، زيرا خداوند بسيار رحيم و مهربان است.

نوحه 3:32

هر چند خدا كسی را اندوهگين كند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زيرا محبت او عظيم است.

مزامير 51:1

(اين مزمور را داود هنگامی نوشت كه ناتان نبی نزد او آمد و او را بسبب زنا با زن اوريا و كشتن خود اوريا سرزنش كرد.) ای خدای رحيم و كريم، بر من رحم فرما و گناهانم را محو كن.

مزامير ۱۰۳:۱۳

همانطوری كه يک پدر فرزندانش را دوست دارد، همچنان خداوند نيز كسانی را كه او را گرامی می‌دارند دوست دارد.

مزامير 116:5

او چه خوب و مهربان است! آری، خدای ما رحيم است.

مزامير ۱۱۹:۷۷

بر من رحم فرما تا جانم تازه شود، زيرا از احكام تو لذت می‌برم!

مزامير 119:156

خداوندا، رحمت تو عظيم است! طبق وعده‌ای كه فرموده‌ای مرا نجات ده!

مزامير ۱۴۵:۹

او به همه خوبی می‌كند و تمام كارهايش توأم با محبت است.

روميان 9:15

او يكبار به موسی فرمود: «اگر بخواهم با كسی مهربان باشم، با او مهربان خواهم بود؛ و اگر بخواهم بر كسی رحم كنم، بر او رحم خواهم كرد.»

دوم قرنتيان 1:3-4

[3] چقدر بايد خدا را شكر كنيم، خدايی كه پدر خداوند ما عيسی مسيح است، خدايی كه سرچشمۀ لطف و مهربانی است و در زحمات، ما را تسلی و قوت قلب می‌بخشد. بلی، او ما را تسلی می‌دهد تا ما نيز همين تسلی را به كسانی دهيم كه در زحمتند و به همدردی و تشويق ما نياز دارند.[4] ***

فيليپيان 2:1-3

[1] ای مسيحيان، آيا يكديگر را تشويق و دلگرم می‌كنيد؟ آيا آنقدر يكديگر را دوست داريد كه به هم كمک كنيد؟ آيا احساس می‌كنيد كه ما همه با هم برادريم و از يک روح برخورداريم؟ آيا دلسوز و همدرد هستيد؟[2] اگر چنين است، يكديگر را محبت نموده، قلباً با هم توافق داشته و همدل و همفكر باشيد، تا مرا واقعاً شاد سازيد.[3] خودخواه نباشيد و برای خودنمايی زندگی نكنيد. فروتن باشيد و ديگران را از خود بهتر بدانيد.

متی 9:35-38

[35] در آن زمان، عيسی به تمام شهرها و دهات آن منطقه رفته، در عبادتگاه‌های يهود تعليم می‌داد و برقراری ملكوت خداوند را به مردم اعلام می‌كرد؛ او هر جا می‌رفت، امراض مردم را شفا می‌بخشيد.[36] دل او بشدت برای مردم می‌سوخت، زيرا مشكلات فراوان داشتند و نمی‌دانستند به كجا بروند و از چه كسی كمک بخواهند. آنها مانند گوسفندانی بی‌چوپان بودند.[37] عيسی به شاگردانش گفت: «محصول زياد است، اما كارگر كم.[38] پس از صاحب محصول تقاضا كنيد تا برای جمع‌آوری محصول، كارگران بيشتری بكار گيرد.»

مزامير ۱۰۳:۱-۵

[۱] ای جان من، خداوند را ستايش كن! ای تمام وجود من، نام مقدس او را ستايش كن![۲] ای جان من، خداوند را ستايش كن و تمام مهربانيهای او را فراموش مكن![۳] او تمام گناهانم را می‌آمرزد و همۀ مرضهايم را شفا می‌بخشد.[۴] جان مرا از مرگ می‌رهاند و با محبت و رحمت خود مرا بركت می‌دهد![۵] جان مرا با نعمت‌های خوب سير می‌كند تا همچون عقاب، جوان و قوی بمانم.

متی 20:29-34

[29] وقتی عيسی و شاگردانش از شهر اريحا خارج می‌شدند، جمعيت انبوهی به دنبال ايشان براه افتاد.[30] در همين هنگام، دو كور كه كنار جاده نشسته بودند، چون شنيدند كه عيسی از آنجا می‌گذرد، صدای خود را بلند كرده، فرياد زدند: «ای سَروَر ما، ای پسر داود پادشاه، بر ما رحم كنيد.»[31] مردم كوشيدند ايشان را ساكت سازند، اما آنان صدای خود را بلندتر و بلندتر می‌كردند.[32] سرانجام وقتی عيسی به آنجا رسيد، ايستاد و از ايشان پرسيد: «چه می‌خواهيد برايتان انجام دهم؟» جواب دادند: «سَروَر ما، می‌خواهيم چشمانمان باز شود!»[33] ***[34] عيسی دلش بحال ايشان سوخت و دست بر چشمانشان گذاشت. چشمان ايشان فوری باز شد و توانستند ببينند. پس به دنبال عيسی رفتند.

متی 14:13-21

[13] وقتی عيسی از اين امر اطلاع يافت، به تنهايی سوار قايق شد و به جای دورافتاده‌ای رفت. اما مردم ديدند كه عيسی كجا می‌رود. پس از دهات خود براه افتاده، از راه خشكی بدنبال او رفتند.[14] وقتی عيسی از بيابان باز می‌گشت، با ازدحام جمعيتی روبرو شد كه منتظرش بودند؛ و با ديدن ايشان دلش سوخت و بيمارانی را كه در بين جمعيت بودند شفا بخشيد.[15] عصر آن روز، شاگردان نزد او آمده، گفتند: «اكنون دير وقت است و در اين بيابان خوراک يافت نمی‌شود. پس اين مردم را مرخص فرما تا به دهات رفته، برای خود نان بخرند.»[16] عيسی جواب داد: «لازم نيست بروند. شما به ايشان خوراک دهيد.»[17] با تعجب گفتند: «چگونه ممكن است؟ ما بجز پنج نان و دو ماهی، چيز ديگری نداريم!»[18] عيسی فرمود: «آنها را به من بدهيد!»[19] سپس به مردم گفت كه بر روی سبزه بنشينند، و نان و ماهی را برداشت، به آسمان نگاه كرد و از خداوند خواست تا آن را بركت دهد. سپس نانها را تكه‌تكه كرد و به شاگردانش داد تا به مردم بدهند.[20] همه خوردند و سير شدند. وقتی خُرده نانها را جمع كردند، دوازده سبد پر شد.[21] فقط تعداد مردها در ميان آن جماعت، پنج هزار نفر بود.

متی 15:29-39

[29] عيسی از آنجا براه افتاد و به كنار دريای جليل آمد. در آنجا بالای تپه‌ای رفت و نشست.[30] آنگاه مردم دسته‌دسته آمده، لنگان و كوران و افراد زمين‌گير و لال، و ساير بيماران را نزد او آوردند و او همه ايشان را شفا بخشيد.[31] كسانی كه در عمرشان يک كلمه حرف نزده بودند، با هيجان سخن می‌گفتند؛ لنگان راه می‌رفتند؛ كسانی كه زمين‌گير بودند جست و خيز می‌كردند؛ و آنانی كه كور بودند با شگفتی به اطراف نگاه می‌كردند! مردم حيرت كرده بودند و خدای اسرائيل را سپاس می‌گفتند.[32] در اين هنگام، عيسی شاگردان خود را فرا خواند و به ايشان فرمود: «دلم بحال اين مردم می‌سوزد. الان سه روز است كه با من هستند و ديگر چيزی برايشان نمانده تا بخورند. نمی‌خواهم آنها را گرسنه به خانه‌هايشان بازگردانم، چون ممكن است در راه ضعف كنند.»[33] شاگردانش جواب دادند: «از كجا می‌توانيم در اين بيابان برای اين همه مردم نان پيدا كنيم؟»[34] عيسی پرسيد: «چقدر نان داريد؟» جواب دادند: «هفت نان و چند ماهی كوچک!»[35] آنگاه فرمود مردم بر زمين بنشينند.[36] سپس هفت نان را با ماهی‌ها برداشت، و خدا را شكر نمود؛ و بعد آنها را تكه‌تكه كرد و به شاگردانش داد تا به مردم بدهند.[37] تمام آن جمعيت، كه غير از زنها و بچه‌ها، چهار هزار مرد در ميانشان بود، خوردند و سير شدند؛ و وقتی خُرده‌ها را جمع كردند، هفت سبد پر شد.[38] ***[39] آنگاه عيسی مردم را مرخص كرد، ولی خودش سوار قايق شده، به ناحيۀ مجدل رفت.

متی 6:30-44

[30] پس اگر خدا در فكر گلهايی است كه امروز هستند و فردا از بين می‌روند، چقدر بيشتر در فكر شماست، ای كم ايمانان.[31] «پس غصۀ خوراک و پوشاک را نخوريد. چون بی‌ايمانان دربارۀ اين چيزها دائماً فكر می‌كنند و سخن می‌گويند. شما با ايشان فرق داريد. پدر آسمانی شما كاملاً می‌داند شما به چه نياز داريد.[32] ***[33] اگر شما قبل از هرچيز، به ملكوت و عدالت خدا دل ببنديد، او همۀ اين نيازهای شما را برآورده خواهد ساخت.[34] «پس غصۀ فردا را نخوريد، چون خدا در فكر فردای شما نيز می‌باشد. مشكلات هر روز برای همان روز كافی است؛ لازم نيست مشكلات روز بعد را نيز به آن بيفزاييد.»[35] «از كسی ايراد نگيريد تا از شما نيز ايراد نگيرند. زيرا هرطور كه با ديگران رفتار كنيد، همانگونه با شما رفتار خواهند كرد.[36] ***[37] چرا پر كاه را در چشم برادرت می‌بينی، اما تير چوب را در چشم خودت نمی‌بينی؟[38] چگونه جرأت می‌كنی بگويی: اجازه بده پركاه را از چشمت درآورم، در حالی كه خودت چوبی در چشم داری؟[39] ای متظاهر، نخست چوب را از چشم خود درآور تا بهتر بتوانی پر كاه را در چشم برادرت ببينی.[40] «مرواريدهای خود را نزد خوكها ميندازيد چون قادر به تشخيص ارزش آنها نمی‌باشند؛ آنها مرواريدها را لگدمال می‌كنند و برگشته، به شما حمله‌ور خواهند شد. به همين ترتيب، چيزهای مقدس را در اختيار انسانهای بدكار مگذاريد.[41] «بخواهيد تا به شما داده شود. بجوييد تا بيابيد. در بزنيد تا به روی شما باز شود.[42] زيرا هر كه چيزی بخواهد، بدست خواهد آورد، و هر كه بجويد، خواهد يافت. كافی است در بزنيد، كه در برويتان باز می‌شود.[43] اگر كودكی از پدرش نان بخواهد، آيا پدرش به او سنگ می‌دهد؟[44] اگر از او ماهی بخواهد، آيا به او مار می‌دهد؟

لوقا 15:11-32

[11] برای آنكه موضوع بيشتر روشن شود، عيسی اين داستان را نيز بيان فرمود: «مردی دو پسر داشت.[12] روزی پسر كوچک به پدرش گفت: پدر، بهتر است سهمی كه از دارايی تو بايد به من به ارث برسد، از هم اكنون به من بدهی. پس پدر موافقت نمود و دارايی خود را بين دو پسرش تقسيم كرد.[13] «چندی نگذشت كه پسر كوچكتر، هر چه داشت جمع كرد و به سرزمينی دوردست رفت. در آنجا تمام ثروت خود را در عياشی‌ها و راه‌های نادرست بر باد داد.[14] از قضا، در همان زمان كه تمام پولهايش را خرج كرده بود، قحطی شديدی در آن سرزمين پديد آمد، طوری كه او سخت در تنگی قرار گرفت و نزديک بود از گرسنگی بميرد.[15] پس به ناچار رفت و به بندگی يكی از اهالی آن منطقه درآمد. او نيز وی را به مزرعه خود فرستاد تا خوكهايش را بچراند.[16] آن پسر به روزی افتاده بود كه آرزو می‌كرد بتواند با خوراک خوكها، شكم خود را سير كند؛ كسی هم به او كمک نمی‌كرد.[17] «سرانجام روزی به خود آمد و فكر كرد: در خانه پدرم، خدمتكاران نيز خوراک كافی و حتی اضافی دارند، و من اينجا از گرسنگی هلاک می‌شوم![18] پس برخواهم خاست و نزد پدر رفته، به او خواهم گفت: ای پدر، من در حق خدا و در حق تو گناه كرده‌ام،[19] و ديگر لياقت اين را ندارم كه مرا پسر خود بدانی، خواهش می‌كنم مرا به نوكری خود بپذير![20] «پس بی‌درنگ برخاست و بسوی خانۀ پدر براه افتاد. اما هنوز از خانه خيلی دور بود كه پدرش او را ديد و دلش بحال او سوخت و به استقبالش دويد و او را در آغوش گرفت و بوسيد.[21] «پسر به او گفت: پدر، من در حق خدا و در حق تو گناه كرده‌ام، و ديگر لياقت اين را ندارم كه مرا پسر خود بدانی.[22] «اما پدرش به خدمتكاران گفت: عجله كنيد! بهترين جامه را از خانه بياوريد و به او بپوشانيد! انگشتری به دستش و كفش به پايش كنيد![23] و گوساله پرواری را بياوريد و سر ببريد تا جشن بگيريم و شادی كنيم![24] چون اين پسر من، مرده بود و زنده شد؛ گم شده بود و پيدا شده است! «پس ضيافت مفصلی برپا كردند.[25] «در اين اثنا، پسر بزرگ در مزرعه مشغول كار بود. وقتی به خانه باز می‌گشت، صدای ساز و رقص و پايكوبی شنيد.[26] پس يكی از خدمتكاران را صدا كرد و پرسيد: چه خبر است؟[27] «خدمتكار جواب داد: برادرت بازگشته و پدرت چون او را صحيح و سالم بازيافته، گوساله پرواری را سربريده و جشن گرفته است![28] «برادر بزرگ عصبانی شد و حاضر نشد وارد خانه شود. تا اينكه پدرش بيرون آمد و به او التماس كرد كه به خانه بيايد.[29] اما او در جواب گفت: سالهاست كه من همچون يک غلام به تو خدمت كرده‌ام و حتی يک بار هم از دستوراتت سرپيچی نكرده‌ام. اما در تمام اين مدت به من چه دادی؟ حتی يک بزغاله هم ندادی تا سر ببُرم و با دوستانم به شادی بپردازم![30] اما اين پسرت كه ثروت تو را با فاحشه‌ها تلف كرده، حال كه بازگشته است، بهترين گوساله پرواری را كه داشتيم، سر بريدی و برايش جشن گرفتی![31] «پدرش گفت: پسر عزيزم، تو هميشه در كنار من بوده‌ای؛ و هر چه من دارم، در واقع به تو تعلق دارد و سهم ارث توست![32] اما حالا بايد جشن بگيريم و شادی كنيم، چون اين برادر تو، مرده بود و زنده شده است؛ گم شده بود و پيدا شده است!»

Persian Bible (FACB) 2005