A A A A A

Alkitab Suci

Mazmur 68

Pikeun pamingpin biduan. Jabur Daud.

Allah maju, musuh-musuh-Na dipaburencaykeun. Anu gareuleuheun ka Mantenna areleh, kalabur.

Ku Mantenna diusir, leungit lir haseup dikebut ngaraley kawas lilin dideang. Nu jarahat teh lebur di payuneun Allah.

Sabalikna nu balener mah aratoheun di payuneun Mantenna, sarurak nembongkeun kabungah.

Puji Allah, puji jenengana-Na, sadiakeun jalan pikeun Mantenna nu ngambah mega. Jenengan Mantenna PANGERAN, sing aratoh di payuneuna-Na!

Allah anu linggih di Bait-Na anu suci, ngarawat ka nu pahatu, ngaraksa ka randa-randa.

Mantenna ngimahan ka nu nunggelis, nungtun para sakitan sina barebas, ari bangsa basangkal disina hirup di tempat mencil.

Nun Allah, nalika Gusti ngapalaan umat, waktos ngambah gurun keusik,

bumi genjlong, langit nurunkeun hujan, ku sumpingna Allah Sinai Allah Israil sumping.

Gusti seueur nurunkeun hujan, tanah kagungan nu parantos garing seger deui.

Umat Gusti nyarieun imah di dinya; kalayan kasaean Gusti ngurus anu mariskin.

PANGERAN ngaluarkeun parentah-Na, para wanita ngembarkeun wartana:

”Raja-raja katut baladna geus kalabur!” Para wanita di lembur ngabagi-bagi jarahan, nya eta:

jajapatian-jajapatian anu disaput ku perak, jangjangna disaput emas ngagurilap. (Ku naon arandika aya nu teu milu jurit, anggur caricing di kandang domba?)

Waktu Allah Nu Maha Kawasa ngaburiakkeun raja-raja di Gunung Salmon, eta gunung ku Mantenna dihujanan ku salju.

Gunung Basan estu hebat, gunung nu rea puncakna!

Ku naon maneh ti puncak-puncak maneh anu laluhur, nenjokeun bari ngahina ka gunung anu ku Allah rek dijieun panglinggihana-Na? PANGERAN pasti ngaraton di dinya salalanggengna!

Diiring ku rebuan kareta perang anu rarongkah, PANGERAN sumping ti Sinai, lebet ka tempat nu suci.

Mantenna ngunggahan tempat anu laluhur, ti dinyana nyandak tawanan rea pisan, sarta nampi upeti ti anu tadina ngaralawan. GUSTI Allah baris linggih di dinya.

Puji PANGERAN, anu saban poe mangnanggungkeun momotan urang. Mantenna teh Allah anu nyalametkeun urang.

Allah urang teh, Allah nu ngajait urang, Mantenna teh PANGERAN, Gusti urang, anu ngajait urang tina ajal.

Satemenna, Allah bakal ngaremukkeun hulu musuh-musuh-Na, nya eta sakur anu hirupna teu weleh dosa.

PANGERAN geus ngadawuh, ”Musuh maraneh ti Basan ku Kami rek dibawa deui ka dieu, ti jero laut ge ku Kami rek dibawa ka dieu,

supaya maraneh ngaraas getihna, sarta anjing maraneh sareubeuheun ngaletakan getihna.”

Nun Allah, arak-arakan kaunggulan Gusti ditongton ku sadayana, Allah, Raja abdi, diarak, lebet ka kasuciana-Na.

Pangpayunna para biduan, palih pungkur para pamaen musik, di tengah para mojang anu narabeuh terebang.

”Paruji Allah dina kumpulan umat-Na, paruji PANGERAN, he sakabeh turunan Yakub!”

Pangheulana datang Binyamin, kaom anu pangleutikna, tuluy para pamingpin Yuda jeung aleutanana, geus kitu para pamingpin Sebulun jeung Naptali.

Pintonkeun kakawasaan Gusti, nun Allah, kakawasaan anu dianggo ngabela abdi sadaya.

Pintonkeun ti Bait Gusti di Yerusalem, tempat raja-raja nyaranggakeun upeti ka Gusti.

Seuseul Mesir, si sato galak di leuweung manjah, seuseul bangsa-bangsa, si gorombolan banteng katut anak-anakna, sina marendek sareng nyaranggakeun perak. Paburencaykeun bangsa-bangsa nu bareuki perang!