| سفر خروج ۵:۱-۲۳ |
| ۱. پس از ديدار با بزرگان قوم، موسی و هارون نزد فرعون رفتند و به او گفتند: «ما از جانب خداوند، خدای اسرائيل پيامی برای تو آورده‌ايم. او می‌فرمايد: «قوم مرا رها كن تا به صحرا بروند و مرا عبادت كنند.»» |
| ۲. فرعون گفت: «خداوند كيست كه من به حرفهايش گوش بدهم و بنی‌اسرائيل را آزاد كنم؟ من خداوند را نمی‌شناسم و بنی‌اسرائيل را نيز آزاد نمی‌كنم.» |
| ۳. موسی و هارون گفتند: «خدای عبرانيها ما را ملاقات كرده و به ما فرموده است كه با پيمودن مسافت سه روز راه به صحرا برويم و در آنجا برای خداوند، خدای خود قربانی كنيم و گر نه او ما را بوسيله بيماری يا جنگ خواهد كشت.» |
| ۴. پادشاه مصر به موسی و هارون گفت: «چرا بنی‌اسرائيل را از كارشان باز می‌داريد؟ به دنبال كار خود برويد! حال كه تعدادتان زياد شده است، می‌خواهيد دست از كار بكشيد؟» |
| ۵. *** |
| ۶. در آن روز فرعون به ناظران و سركارگران مصری خود چنين دستور داد: |
| ۷. «از اين پس به اسرائيلی‌ها برای تهيهٔ خشت، كاه ندهيد؛ آنها خودشان بايد كاه جمع كنند و تعداد خشتها نيز نبايد كمتر شود. پيداست به اندازۀ كافی كار ندارند و گر نه فكر رفتن و قربانی كردن به سرشان نمی‌زد. |
| ۸. *** |
| ۹. چنان از آنها كار بكشيد كه فرصتی برای گوش دادن به حرفهای بيهوده نداشته باشند.» |
| ۱۰. پس ناظران و سركارگران به قوم اسرائيل گفتند: «به فرمان فرعون از اين پس به شما برای تهيه خشت، كاه داده نخواهد شد. |
| ۱۱. خودتان برويد و از هر جا كه می‌خواهيد كاه جمع كنيد و از آن خشت بسازيد. مقدار خشتها نيز نبايد از گذشته كمتر باشد.» |
| ۱۲. پس، بنی‌اسرائيل در سراسر مصر پراكنده شدند تا كاه جمع كنند. |
| ۱۳. در اين ميان، ناظران مصری نيز بر آنها فشار می‌آورند تا به همان اندازۀ سابق خشت توليد كنند |
| ۱۴. و سركارگران اسرائيلی را می‌زدند و می‌گفتند: «چرا كارتان را مثل گذشته انجام نمی‌دهيد؟» |
| ۱۵. سركارگران اسرائيلی نزد فرعون رفتند و شكايت كرده، گفتند: «چرا با ما اينچنين رفتار می‌شود؟ |
| ۱۶. ناظران به ما كاه نمی‌دهند و انتظار دارند به اندازۀ گذشته خشت توليد كنيم! آنها بی‌سبب ما را می‌زنند، در حاليكه ما تقصيری نداريم، بلكه خودشان مقصرند.» |
| ۱۷. فرعون گفت: «شما به اندازهٔ كافی كار نداريد و گر نه نمی‌گفتيد: «اجازه بده برويم و برای خداوند قربانی كنيم.» |
| ۱۸. حال به سر كارتان بازگرديد، همانطور كه دستور داده‌ام كاه به شما داده نخواهد شد و به اندازۀ گذشته بايد خشت تحويل بدهيد.» |
| ۱۹. سركارگران اسرائيلی هنگامی كه سخنان فرعون را شنيدند، فهميدند در وضع بدی گرفتار شده‌اند. |
| ۲۰. وقتی آنها از قصر فرعون بيرون می‌آمدند، به موسی و هارون كه بيرون قصر منتظر ايستاده بودند، برخوردند. |
| ۲۱. پس به ايشان گفتند: «خداوند داد ما را از شما بگيرد كه همهٔ ما را از نظر فرعون و درباريانش انداختيد و بهانه‌ای به دست ايشان داديد تا ما را بكشند.» |
| ۲۲. پس، موسی نزد خداوند آمد و گفت: «خداوندا، چرا قوم خود را با سختيها مواجه می‌كنی؟ آيا برای همين مرا فرستادی؟ |
| ۲۳. از وقتی كه پيغام تو را به فرعون رسانده‌ام، بر اين قوم ظلم می‌كند و تو هم به داد ايشان نمی‌رسی.» |
| سفر خروج ۶:۱-۳۰ |
| ۱. خداوند به موسی فرمود: «اكنون خواهی ديد كه با فرعون چه می‌كنم! من او را چنان در فشار می‌گذارم كه نه فقط قوم مرا رها كند، بلكه ايشان را بزور از مصر بيرون براند. |
| ۲. «من همان خداوندی هستم كه بر ابراهيم، اسحاق و يعقوب به نام خدای قادر مطلق ظاهر شدم، ولی خود را با نام خداوند به آنان نشناساندم. |
| ۳. *** |
| ۴. من با آنها عهد بستم كه سرزمين كنعان را كه در آنجا غريب بودند، به ايشان ببخشم. |
| ۵. من ناله‌های بنی‌اسرائيل را كه در مصر اسير و بَرده‌اند، شنيدم و عهد خود را به ياد آوردم. |
| ۶. پس برو و به بنی‌اسرائيل بگو كه من خداوند هستم و با قدرت عظيم خود معجزات بزرگی ظاهر خواهم كرد تا آنها را از اسارت و بردگی رهايی بخشم. |
| ۷. آنها را قوم خود خواهم ساخت و خدای ايشان خواهم بود و آنها خواهند دانست كه من خداوند، خدای ايشان هستم كه آنها را از دست مصريان نجات دادم. |
| ۸. من كه خداوند هستم، ايشان را به سرزمينی خواهم برد كه وعدۀ آن را به اجدادشان ابراهيم و اسحاق و يعقوب دادم و آن سرزمين را به ملكيت ايشان خواهم داد.» |
| ۹. موسی آنچه را كه خدا فرموده بود، تماماً برای قوم اسرائيل باز گفت، ولی ايشان كه بسبب سختی كار جانشان به لب رسيده بود، به سخنان او اعتنا نكردند. |
| ۱۰. آنگاه خداوند به موسی فرمود: |
| ۱۱. «بار ديگر نزد فرعون برو و به او بگو كه بايد قوم اسرائيل را رها كند تا از اين سرزمين بروند.» |
| ۱۲. موسی درجواب خداوند گفت: «وقتی قوم اسرائيل به گفته‌هايم اعتنا نمی‌كنند، چطور انتظار داشته باشم كه پادشاه مصر به سخنانم گوش دهد؟ من سخنور خوبی نيستم.» |
| ۱۳. خداوند به موسی و هارون امر فرمود كه پيش بنی‌اسرائيل و پادشاه مصر بروند و بنی‌اسرائيل را از مصر بيرون آورند. |
| ۱۴. رئوبين، پسر ارشد يعقوب چهار پسر داشت به نامهای حنوک، فلو، حصرون و كرمی. از هر يک از اين افراد، طايفه‌ای بوجود آمد. |
| ۱۵. شمعون شش پسر داشت به نامهای يموئيل، يامين، اوحد، ياكين، صوحر و شائول. (مادر شائول كنعانی بود.) از هر يک از اين افراد نيز طايفه‌ای بوجود آمد. |
| ۱۶. لاوی سه پسر داشت كه بترتيب سن عبارت بودند از: جرشون، قهات و مراری. (لاوی صد و سی و هفت سال عمر كرد.) |
| ۱۷. جرشون دو پسر داشت به نامهای لبنی و شمعی. از هر يک از اين افراد خاندانی بوجود آمد. |
| ۱۸. قهات چهار پسر داشت به نامهای عمرام، يصهار، حبرون و عزی‌ئيل. (قهات صد و سی و سه سال عمر كرد.) |
| ۱۹. مراری دو پسر داشت به نامهای محلی و موشی. همه كسانی كه در بالا بترتيب سن نامشان آورده شد، طايفه‌های لاوی را تشكيل می‌دهند. |
| ۲۰. عمرام با عمهٔ خود يوكابد ازدواج كرد و صاحب دو پسر شد به نامهای هارون و موسی. (عمرام صد و سی و هفت سال عمر كرد.) |
| ۲۱. يصهار سه پسر داشت به نامهای قورح، نافج و زكری. |
| ۲۲. عزی‌ئيل سه پسر داشت به نامهای ميشائيل، ايلصافان و ستری. |
| ۲۳. هارون با اليشابع دختر عميناداب و خواهر نحشون ازدواج كرد. فرزندان هارون عبارت بودند از: ناداب، ابيهو، العازار و ايتامار. |
| ۲۴. قورح سه پسر داشت به نامهای اسير، القانه و ابياساف. اين افراد سران خاندانهای طايفه قورح هستند. |
| ۲۵. العازار پسر هارون با يكی از دختران فوتی‌ئيل ازدواج كرد و صاحب پسری به نام فينحاس شد. اينها بودند سران خاندانها و طايفه‌های لاوی. |
| ۲۶. هارون و موسی كه نامهايشان در بالا ذكر شد، همان هارون و موسی هستند كه خداوند به ايشان فرمود تا تمام بنی‌اسرائيل را از مصر بيرون ببرند و ايشان نزد فرعون رفتند تا از او بخواهند قوم اسرائيل را رها كند. |
| ۲۷. *** |
| ۲۸. وقتی خداوند در سرزمين مصر با موسی سخن گفت، به او فرمود: «من خداوند هستم. پيغام مرا به فرعون برسان.» |
| ۲۹. *** |
| ۳۰. اما موسی به خداوند گفت: «من سخنور خوبی نيستم؛ چگونه انتظار داشته باشم پادشاه مصر به سخنانم گوش دهد؟» |
| مزامير ۱۶:۷-۱۱ |
| ۷. خداوند را شكر می‌كنم كه مرا راهنمايی می‌كند و حتی شب هنگام نيز مرا تعليم می‌دهد. |
| ۸. خداوند هميشه با من است! او در كنار من است و هيچ چيز نمی‌تواند مرا بلرزاند. |
| ۹. پس من در امان خواهم ماند و قلب و وجودم از شادی لبريز خواهد شد؛ |
| ۱۰. زيرا تو مرا در چنگال مرگ رها نخواهی كرد و كسی را كه دوستش داری نخواهی گذاشت از بين برود. |
| ۱۱. تو راه حيات را به من نشان خواهی داد. حضور تو مرا از شادی لبريز می‌كند و بودن در كنار تو به من لذتی جاودانی می‌بخشد. |
| امثال ۵:۷-۱۴ |
| ۷. ای جوانان، به من گوش دهيد و آنچه را كه می‌خواهم به شما بگويم هرگز فراموش نكنيد: |
| ۸. از چنين زنی دوری كنيد. حتی به در خانه‌اش هم نزديک نشويد، |
| ۹. مبادا در دام وسوسه‌هايش گرفتار شويد و حيثيت خود را از دست بدهيد وبقيه عمر خويش را صرف كسی كنيد كه رحم و شفقت ندارد. |
| ۱۰. مبادا غريبه‌ها اموال شما را تصاحب نمايند و ثمرۀ زحمت شما از آن ديگران شود، |
| ۱۱. و عاقبت بيمار شده، از شدت درماندگی بناليد |
| ۱۲. و بگوييد: «كاش كه گوش می‌دادم! كاش كه تسليم هوی و هوسهايم نمی‌شدم! |
| ۱۳. چرا به نصايح معلمانم گوش ندادم؟ چرا به سخنان ايشان توجه نكردم؟ |
| ۱۴. اكنون بايد پيش همه رسوا و سرافكنده باشم.» |
| متی ۱۸:۲۱-۳۵ |
| ۲۱. در اين هنگام پطرس پيش آمد و پرسيد: «استاد، برادری را كه به من بدی می‌كند، تا چند مرتبه بايد ببخشم؟ آيا هفت بار؟» |
| ۲۲. عيسی جواب داد: «نه، هفتاد مرتبه هفت بار!» |
| ۲۳. آنگاه افزود: «وقايع ملكوت آسمان مانند ماجرای آن پادشاهی است كه تصميم گرفت حسابهای خود را تصفيه كند. |
| ۲۴. در جريان اين كار، يكی از بدهكاران را به دربار آوردند كه مبلغ هنگفتی به پادشاه بدهكار بود. |
| ۲۵. اما چون پول نداشت قرضش را بپردازد، پادشاه دستور داد در مقابل قرضش، او را با زن و فرزندان و تمام دارايی‌اش بفروشند. |
| ۲۶. «ولی آن مرد بر پاهای پادشاه افتاد و التماس كرد و گفت: ای پادشاه استدعا دارم به من مهلت بدهيد تا همۀ قرضم را تا به آخر تقديم كنم. |
| ۲۷. «پادشاه دلش بحال او سوخت. پس او را آزاد كرد و قرضش را بخشيد. |
| ۲۸. «ولی وقتی اين بدهكار از دربار پادشاه بيرون آمد، فوری به سراغ همكارش رفت كه فقط صد تومان از او طلب داشت. پس گلوی او را فشرد و گفت: زود باش پولم را بده! |
| ۲۹. «بدهكار بر پاهای او افتاد و التماس كرد: خواهش می‌كنم مهلتی به من بده تا تمام قرضت را پس بدهم. |
| ۳۰. «اما طلبكار راضی نشد و او را به زندان انداخت تا پولش را تمام و كمال بپردازد. |
| ۳۱. «وقتی دوستان اين شخص ماجرا را شنيدند، بسيار اندوهگين شدند و به حضور پادشاه رفته، تمام جريان را بعرض او رساندند. |
| ۳۲. پادشاه بلافاصله آن مرد را خواست و به او فرمود: ای ظالم بدجنس! من بخواهش تو آن قرض كلان را بخشيدم. |
| ۳۳. آيا حقش نبود تو هم به اين همكارت رحم می‌كردی، همانطور كه من به تو رحم كردم؟ |
| ۳۴. «پادشاه بسيار غضبناک شد و دستور داد او را به زندان بيندازند و شكنجه دهند، و تا دينار آخر قرضش را نپرداخته، آزادش نكنند. |
| ۳۵. «بلی، و اين چنين پدر آسمانی من با شما رفتار خواهد كرد اگر شما برادرتان را از ته دل نبخشيد.» |