A A A A A
Bíobla i gceann bliana
Eanáir 19

Geineasas 37:1-36
1. Mhair Iacób sa tír inar chuir a athair faoi, i dtír Chanán.
2. Seo scéal Iósaef. Bhí Iósaef seacht mbliana déag d' aois. Mar go raibh sé óg fós, bhí sé ag aoireacht an tréada i dteannta a dheartháireacha, le clann mhac Bhileá agus Zilpeá, mná a athar. Thug Iósaef drochthuairisc orthu dá n-athair.
3. Ba mhó an cion a bhí ag Iosrael ar Iósaef ná ar aon duine eile dá chlann mar gurbh é mac a sheanaoise é, agus rinne sé cóta le muinchillí fada dó.
4. Nuair a chonaic a dheartháireacha gur mhó an cion a bhí ag a n-athair air ná ar aon duine eile dá chlann, thugadar fuath dó agus ní fhéadfaidís oiread is focal muinteartha a labhairt leis.
5. Rinneadh taibhreamh do Iósaef, más ea, agus d' inis sé dá dheartháireacha é, agus ba mhóide a bhfuath dó.
6. «Éistigí,» ar sé, «leis an taibhreamh a rinneadh dom.
7. Sea, bhíomar ag ceangal punann sa ghort. Agus an phunann seo agamsa, d' éirigh sí ina seasamh díreach; agus na punanna seo agaibhse, chruinníodar timpeall agus shléachtadar do mo phunannsa.»
8. Dúirt a dheartháireacha leis: «An amhlaidh atá tú chun a bheith i do rí orainn? Nó an amhlaidh atá tú chun a bheith i do thiarna orainn?» Is mó fós an fuath a thug siad dó de bharr a thaibhreamh agus a chuid cainte.
9. Rinneadh taibhreamh eile dó agus d' inis sé dá dheartháireacha é: «Féach! bhí taibhreamh eile agam,» ar sé. «Ba shiúd iad an ghrian agus an ghealach agus aon réalta dhéag ag sléachtadh dom.»
10. D' inis sé dá athair agus dá dheartháireacha é agus thug a athair scalladh dó: «Cad é mar thaibhreamh a taibhríodh duit!» ar sé, «an amhlaidh a bheidh mise agus do mháthair agus do dheartháireacha ag teacht agus ag sléachtadh go talamh duit?»
11. Bhí a dheartháireacha in éad leis, ach rinne a athair a mhachnamh ar an scéal.
12. D' imigh a dheartháireacha chun tréad a n-athar a chur ar féarach in aice le Seicim.
13. Dúirt Iosrael le Iósaef: «Nach bhfuil do dheartháireacha ag aoireacht an tréada i Seicim? Téanam anois agus seolfaidh mé chucu thú.» «Teacht,» ar sé leis.
14. «Imigh leat anois,» ar sé leis, «agus féach conas tá ag do dheartháireacha agus ag an tréad agus tabhair scéala ar ais chugam.» Sheol sé uaidh é ó ghleann Heabrón agus tháinig sé go Seicim.
15. Bhuail fear leis agus é ar seachrán sna bánta agus d' fhiafraigh an fear de: «Cad tá tú a lorg?»
16. «Táim ar lorg mo dhearthaireacha,» ar sé. «Inis dom, le do thoil, cá bhfuil siad ag aoireacht a dtréada.»
17. «Tá siad imithe leo,» arsa an fear, «mar chuala mé iad á rá: 'Téimis go Dotán.'» D' imigh Iósaef i ndiaidh a dheartháireacha ansin agus fuair sé iad i nDotán.
18. Chonaiceadar i bhfad uathu é agus sula dtáinig sé ina gcóngar rinneadar cogar ceilge é a mharú.
19. «Seo chugainn,» a dúradar le chéile, «fear na dtaibhreamh.
20. Téanaigí, maraímis é agus caithimis i bpoll éigin é; déarfaimid gur alp ainmhí allta é, agus feicfimid cad a tharlóidh dá chuid taibhreamh.»
21. Chuala Reúbaen an chaint sin agus shaor sé é óna lámha á rá: «Ná maraímis é.
22. Ná doirtigí aon bhraon fola,» arsa Reúbaen leo; «caithigí isteach sa pholl seo san fhásach é, ach ná himrígí lámh dhearg air» mar sin is ea a labhair sé agus é ar intinn aige é a shaoradh óna lamha agus a thabhairt ar ais dá athair.
23. Nuair a tháinig Iósaef i láthair a dheartháireacha dá bhrí sin, bhaineadar a chóta de, an cóta leis na muinchillí fada a bhí á chaitheamh aige,
24. agus rugadar air agus chaitheadar i bpoll é. Bhí an poll folamh gan aon uisce ann.
25. Ansin shuíodar síos chun bia. Thógadar a súile agus chonaiceadar buíon Ísméileach ag teacht ó Ghileád lena gcamaill agus iad faoi ualach guma agus tragacant, agus balsaim agus roisín a bhí á thabhairt síos chun na hÉigipte acu.
26. Ansin dúirt Iúdá lena dheartháireacha: «Cén tairbhe dúinn ár ndeartháir a mharú agus a chuid fola a fholach?
27. Téanam díolaimis leis na hÍsméiligh é, ach ná leagaimis lámh air. Is é ár ndeartháir é, ár bhfeoil féin.» Agus ghéill a dheartháireacha dó.
28. Tharla gur ghabh ceannaithe Midiánacha an treo agus tharraingíodar Iósaef aníos as an bpoll agus dhíoladar é ar fiche seicil airgid leis na hÍsméiligh, agus thugadarsan Iósaef go dtí an Éigipt.
29. Nuair a d' fhill Reúbaen chun an phoill agus nach raibh tásc ná tuairisc ar Iósaef sa pholl, stróic sé a chuid éadaigh
30. agus d' fhill ar a dheartháireacha agus dúirt: «Tá an buachaill ar iarraidh, agus mise, cá rachaidh mé?»
31. Thógadar cóta Iósaef ansin, mharaíodar gabhar agus thumadar an cóta san fhuil.
32. Sheoladar an cóta leis na muinchillí fada ar ais le tabhairt dá n-athair, leis an teachtaireacht: «Fuaireamar é seo; féach an é cóta do mhic é nó nach é.»
33. D' aithin an t-athair é agus dúirt: «Is é cóta mo mhic é! D' alp ainmhí allta é! Tá Iósaef stollta ó chéile gan aon amhras.»
34. Stróic Iacób a chuid éadaigh ansin, chuir sé brat íochtair róin air féin, agus chaoin sé a mhac ar feadh mórán laethanta.
35. Tháinig a chlann mhac agus a chlann iníonacha go léir chuige le sólás a thabhairt dó, ach ní ghlacfadh sé sólás ar bith, á rá: «Ní dhéanfaidh mé. Rachaidh mé síos ag sileadh na ndeor go Seól fara mo mhac.» Sin mar a chaoin a athair é.
36. Faoin am seo bhí sé díolta san Éigipt ag na Midiánaigh le Póitífear, feidhmeannach le Forann agus captaen an gharda.
Geineasas 38:1-30
1. Tharla faoin am seo gur fhág Iúdá a dheartháireacha agus go ndeachaigh sé síos chun fanacht tamall le hAdullámach darbh ainm Híorá.
2. Chonaic Iúdá ansiúd iníon Chanánaigh darbh ainm Seúa; phós sé í agus luigh léi.
3. Ghabh sí gin agus rug sí mac agus thug sí Éar mar ainm air.
4. Ghabh sí gin arís agus rug sí mac agus thug sí Ónán air.
5. Ghabh sí gin arís eile agus rug sí mac agus thug sí Séalá mar ainm air; nuair a rugadh eisean bhí sí i gCizíb.
6. Fuair Iúdá bean darbh ainm Támár dá chéadghin Éar.
7. Ach Éar, céadghin Iudá, coirpeach olc a ba ea é i láthair an Tiarna, agus mharaigh an Tiarna é.
8. Ansin dúirt Iúdá le hÓnán: «Gabh chugat bean do dhearthár agus déan mar is dual do dheartháir céile léi agus tóg clann do do dheartháir.»
9. Ach bhí a fhios ag Ónán nach leis féin aon chlann a ghinfí; agus nuair a théadh sé isteach chun mná a dhearthár scaoileadh sé a shíol uaidh ar an talamh chun nach dtabharfadh sé sliocht dá dheartháir.
10. Agus ba fhuath leis an Tiarna a ndearna Ónán agus mharaigh sé eisean mar an gcéanna.
11. Ansin dúirt Iúdá le Támár, bean a mhic: «Fill abhaile ar d' athair mar bhaintreach agus fan go bhfásfaidh mo mhac Séalá» mar is é a bhí ina aigne aige: «Ní foláir féachaint chuige nach bhfaighidh sé bás dála a dheartháireacha.» D' imigh Támár dá bhrí sin agus chuir fúithi i dteach a hathar.
12. Faoi chionn tamaill fhada, fuair Seúa bean Iúdá bás; agus nuair a bhí sólás a chaointe faighte ag Iúdá, chuaigh sé suas go Timneá go dtí lucht bearrtha na gcaorach agus a chara Híorá an tAdullámach lena chois.
13. Fuair Támár scéala: «Tá athair do chéile ar an tslí suas go Timneá ag bearradh a chuid caorach,»
14. agus chuir sí uaithi a héide baintrí, chuir fial uimpi féin agus shuigh, agus í folaithe go maith, mar a scarann an bóthar go hÉanaím ón mbothar go Timneá. Bhí Séalá fásta faoin am sin, ach mar sin féin níor tugadh dó í mar bhean.
15. Nuair a chonaic Iúdá í, shíl sé gur striapach í mar bhí a haghaidh folaithe aici.
16. Ghabh sé suas chuici ar thaobh an bhóthair agus dúirt: «Téanam agus luigh liom.» Ní raibh a fhios aige gurbh í bean a mhic í. «Cad a thabharfaidh tú dom,» ar sí, «ar son céileachas a dhéanamh liom?»
17. «Cuirfidh mé meannán chugat ón tréad,» ar sé. «Tá go maith,» ar sí, «ar choinníoll go bhfágfaidh tú geall agam go dtí go gcuirfidh tú chugam é.»
18. «Cén geall a fhágfaidh mé agat?» ar sé. «Do shéala, do chorda agus an bata atá i do ghlaic,» ar sí. Thug sé di iad, luigh léi, agus ghabh sí gin uaidh.
19. Ansin d' éirigh sí, d' imigh léi, bhain di an fial, agus chuir a héide baintrí uimpi arís.
20. Agus chuir Iúdá an meannán lena chara an tAdullámach chun an geall a fhuascailt ó láimh na mná; ach ní bhfuair sé í.
21. D' fhiafraigh sé de mhuintir na háite: «Cá bhfuil an striapach choisricthe a bhíodh ar thaobh an bhóthair ag Éanaím?» D' fhreagraíodar: «Ní raibh aon striapach ansiúd.»
22. D' fhill sé ar Iúdá agus dúirt: «Ní bhfuair mé í; agus dúirt muintir na háite nach raibh aon striapach choisricthe ann.»
23. «Bíodh aici mar sin,» arsa Iúdá, «chun nach ndéanfaí ceap magaidh dínn; chuireas an meannán seo chuici, ach níor éirigh leat í a fháil.»
24. Timpeall ráithe ina dhiaidh sin dúradh le Iúdá: «Rinne do bhean mhic, Támár, striapachas; sea agus tá sí trom de bharr a striapachais.» Dúirt Iúdá: «Tugtar amach í agus loisctear í!»
25. Nuair a bhí sí á breith amach, chuir sí scéala chun athair a céile: «An té ar leis na nithe seo is uaidh a toirchíodh mé.» Agus dúirt sí: «Féach, le do thoil, cé leis an séala, an corda agus an bata seo?»
26. D' aithin Iúdá iad agus a dúirt: «Tá sise fíréanta seachas mar atáimse; mar nár thug mé í do mo mhac Séalá mar chéile is ea a tharla sé seo.» Agus níor luigh sé léi níos mó.
27. Nuair a tháinig a hionú fuarthas cúpla ina broinn.
28. Nuair a bhí sí ina luí seoil chuir ceann acu a lámh amach, rug an bhean ghlún ar an láimh agus chas snáithín craorag uirthi á rá: «É seo is túisce a tháinig amach.»
29. Ach tharraing seisean a lámh ar ais, agus seo amach lena dheartháir ar dtús. Dúirt sí ansin: «Cad í mar bhearna a rinne tú duit féin!» Tugadh Bearna air dá bhrí sin.
30. Tháinig a dheartháir amach ansin ina dhiaidh agus snáithín craorag ar a láimh agus tugadh Zearach air.
Salm 9:11-20
11. 12 Canaigí don Tiarna a bhfuil cónaí air i Síón: foilsígí a éachtaí do na náisiúin;
12. 13 Óir chuimhnigh an díoltasaí fola orthu, ní dhearna dearmad ar éamh na mbocht.
13. 14 Déan trócaire orm, a Thiarna; féach a bhfulaingím; d' ardaigh tú ó dhoirse an bháis mé,
14. 15 d' fhonn go bhfoilsí mé do mholtaí go léir ag doirse iníne Síón agus go ndéana mé lúcháir i do shlánú.
15. 16 Tá na ciníocha slogtha síos sa chlais a rinneadar féin: sa líon a d' fholaigh siad féin a gabhadh a gcosa.
16. 17 Nocht an Tiarna é féin ina bhreitheamh cóir: tá beirthe ar na héagráifigh ina mbearta féin.
17. 18 Rachaidh na peacaigh ar ais go Seól na náisiúin uile a rinne dearmad de Dhia.
18. 19 Óir ní dhéanfar dearmad de lucht an ghátair i gcónaí; ní go deo a rachaidh dóchas na mbocht in éag.
19. 20 Éirigh, a Thiarna! ná lig an bua leis an duine: tugtar breith ar na ciníocha i d' fhianaise.
20. 21 Scanraigh an croí iontu, a Thiarna; bíodh a fhios acu nach bhfuil iontu ach daoine. Selah
Seanfhocal 3:31-35
31. Ná bí ag éad le lucht ansmachta agus ná déan aithris orthu.
32. Óir is fuath leis an Tiarna an duine urchóideach; is leis na fíréin amháin a ligeann sé a rún.
33. Tá mallacht an Tiarna ar theach an drochdhuine, ach cuireann sé a bheannacht ar áitreabh na bhfíréan.
34. Tugann sé tarcaisne do tharcaisneoirí, ach bronnann sé a ghrásta ar lucht na huirísle.
35. Onóir is oidhreacht ag lucht na heagna, ní bhíonn ach an táire mar chuid ag amadáin.
Matha 13:1-30
1. Tháinig Íosa amach as an teach an lá sin agus chuaigh ina shuí cois na farraige,
2. agus tháinig sluaite chomh mór sin le chéile ag triall air go ndeachaigh sé isteach i mbád agus gur shuigh inti, agus an slua go léir ina seasamh ar an gcladach.
3. Agus rinne sé mórán cainte leo i bparabail. Dúirt: «Chuaigh an síoladóir amach ag cur an tsíl.
4. Agus sa síolchur dó, thit cuid den ghrán le hais an bhóthair, agus tháinig an éanlaith á ithe suas.
5. Thit cuid eile de ar na creaga, áit nach raibh mórán ithreach ann dó, agus nuair nach raibh an ithir dhomhain aige, d' eascair sé gan mhoill.
6. Ar éirí don ghrian, áfach, loisceadh é, agus d' fheoigh sé de cheal fréimhe.
7. Cuid eile fós de, thit sé i measc an deilgnigh, agus d' fhás an deilgneach aníos agus phlúch é.
8. Ach bhí cuid eile de a thit ar an talamh maith agus thug sé toradh uaidh, toradh faoi chéad in áit, faoi sheasca in áit eile, faoi thríocha in áit eile.
9. A té a bhfuil cluasa air, éisteadh sé!»
10. Tháinig na deisceabail chuige á rá: «Cén fáth ar i bparabail atá tú ag caint leo?»
11. Dúirt sé leo á bhfreagairt: «Is é fáth é, mar tá sé tugtha daoibhse eolas a bheith agaibh ar rúndiamhra ríocht na bhflaitheas, ach níl sé tugtha dóibh siúd.
12. Óir, duine ar bith a mbíonn ní aige, tabharfar dó agus beidh fuílleach aige; ach duine ar bith a bhíonn gan ní, fiú amháin a mbíonn aige bainfear de é.
13. Agus sin é an fáth a bhfuilim ag caint i bparabail leo, mar feiceann siad gan feiceáil agus cluineann siad gan cloisteáil agus gan tuiscint.
14. Agus sin mar atá á comhlíonadh iontu an tairngreacht a rinne Íseáia: ' Beidh sibh ag cloisteáil go deimhin ach ní thuigfidh sibh, beidh sibh ag breathnú go deimhin, ach ní fheicfidh sibh,
15. óir chuaigh croí an phobail seo chun raimhre, d' éist siad le cluasa bodhránta, d' iaigh siad a súile, d' eagla go mbeadh radharc na súl acu, ná clos na gcluas, ná tuiscint an chroí, agus go n-iompóidís agus go leigheasfainn iad.'
16. «Ach is méanar do bhur súilese mar go bhfeiceann said agus do bhur gcluasa mar go n-éisteann siad.
17. Deirim libh go fírinneach, b' é ba mhian le mórán fáithe agus fíréan na nithe a fheiceáil a fheiceann sibhse agus ní fhaca siad iad, agus na nithe a chloisteáil a chluineann sibhse agus níor chuala siad iad.»
18. «Sibhse mar sin, éistigí le parabal an tsíoladóra.
19. Duine ar bith a chluineann briathar na ríochta agus nach dtuigeann é, tagann Fear an Oilc agus sciobann sé leis an ní a cuireadh ina chroí: agus sin é an duine a ghlac an síol le hais an bhóthair.
20. An duine a ghlac an síol ar na creaga, sin é an duine a chluineann an briathar agus a ghabhann chuige le háthas é láithreach,
21. ach ní bhíonn fréamh aige ann féin, ach é neamhbhuan; an túisce is a thagann trioblóid nó géarleanúint mar gheall ar an mbriathar, cliseann air.
22. An duine a ghlac an síol sa deilgneach, sin é an duine a chluineann an briathar, ach go mbíonn cúram an tsaoil agus mealladh an tsaibhris ag plúchadh an bhriathair agus fágtar gan toradh a thabhairt é.
23. Ach an duine a ghlac an síol ar an talamh maith, sin é an duine a chluineann an briathar agus a thuigeann é; agus tugann sé sin toradh uaidh gan teip, faoi chéad nó faoi sheasca, nó faoi thríocha de réir mar a bhíonn.»
24. Chuir sé parabal eile os a gcomhair: «Is iad dála ríocht na bhflaitheas,» ar seisean, «mar a bhí ag an duine a chuir síol maith ina ghort.
25. Ach fad a bhí an saol ina chodladh, bhí namhaid dó a tháinig ag scaipeadh cogail anuas ar an arbhar, agus d' imigh.
26. Tháinig an t-arbhar aníos ina gheamhar, agus ansin ina dhias agus an uair sin chonacthas an cogal freisin.
27. Tháinig a chuid sclábhaí go dtí an fear tí agus dúirt siad leis: 'A mháistir, an síol a chuir tú i do ghort, nach síol maith a bhí ann? Agus cad a thug an cogal ann más ea?'
28. Dúirt sé leo: 'Namhaid éigin a rinne an méid sin.' ' Agus ar mhaith leat,' deir na sclábhaí leis, ' go rachaimis á bhailiú chun a chéile?'
29. ' Ná déanaigí,' ar seisean, ' ar eagla, nuair a bheadh sibh ag bailiú an chogail, go sracfadh sibh an t-arbhar aníos san am céanna.
30. Fágtar le hais a chéile ag fás iad araon go dtí an fómhar, agus nuair a bheidh an fómhar á dhéanamh déarfaidh mé leis na buanaithe: Bailígí an cogal chun a chéile ar dtús, agus déanaigí punanna de chun a dhóite. Ach cruinnígí an t-arbhar isteach i mo scioból.'»